صد بار بگفتم به غلامان درت/ تا آینه دیگر نگذارند برت
ترسم که ببینی رخ همچون قمرت/ کس باز نیاید دگر اندر نظرت
چو به بودی طبیب از خود میازار/ که بیماری توان بودن دگر بار
چو باران رفت بارانی میفکن/ چو میوه سیر خوردی شاخ مشکن
چو خرمن برگرفتی گاو مفروش/ که دون همت کند منت فراموش
منه بر روشنایی دل به یک بار/ چراغ از بهر تاریکی نگه دار
نشاید کآدمی چون کرهٔ خر/ چو سیر آمد نگردد گرد مادر
وفاداری کن و نعمت شناسی/ که بد فرجامی آرد نا سپاسی
جزای مردمی جز مردمی نیست/ هر آنکو حق نداند آدمی نیست
وگر دانی که بدخویی کند یار/ تو خوی خوب خویش از دست مگذار
